UZASADNIENIE KONCEPCJI STOSOWANIA ŚRODKÓW DYDAKTYCZNYCH

ZASADA POGLĄDOWOŚCI

Jest to jedna z głównych prawidłowości w procesie nauczania i uczenia się. Oznacza konieczność zapewnienia w działalności dydaktycznej bezpośredniego poznania rzeczy, zjawisk i procesów, a jeśli to niemożliwe/trudne – stworzenie możliwości poznania pośredniego. J. A. Komeński – pierwszy w sposób naukowy uzasadnił konieczność stosowania takiej zasady w procesie nauczania. Poglądowe uczenie się wg niego to takie, które realizuje się na konkretnych obrazach dostrzeganych bezpośrednio przez dziecko (w samodzielnej obserwacji, przy zdobywaniu wiedzy pod kierunkiem nauczyciela). Według niego wierność wnioskowania i prawidłowość myślenia zależą od wierności danych na podstawie których dokonujemy wywodów logicznych i od prawidłowości samych wywodów. Wg K. D. Uszyńskiego dziecko myśli barwami, formami i obrazami (więc zasada poglądowości ułatwia przyswajanie materiału).

Teoriopoznawcze podstawy stosowania środków dydaktycznych w procesie kształcenia

(W wielkim skrócie☺)

- proces ten odbywa się przez całe życie,

- od najwcześniejszego okresu ważną rolę odgrywa kształcenie incydentalne,

-  w początkowym okresie rozwoju człowieka dominuje poznanie zmysłowe,

- poznawanie rzeczywistości i kontakt ze środowiskiem ułatwiają opanowanie języka,

- uczenie się mowy przebiega przez naśladownictwo,

-  mowa jest bardzo ważnym elementem w procesie opanowania pojęć (od ogólnych do szczegółowych),

- Z OGÓLNYCH PODSTAW TEORII POZNANIA WYNIKA, ŻE W DZIAŁALNOŚCI POZNAWCZEJ ISTOTNĄ ROLĘ ODGRYWA WIERNE POZNANIE ZMYSŁOWE, z czego łatwo wywnioskować, jak duże znaczenie mają środki dydaktyczne w procesie kształcenia.